Modern Kafalar Gazoz Kapağın Hikayeler
Benzer Yazılar
“Ertesi gün için bir şey diyemem ama, rakı içtiğin gün ölmezsin…” demiş Cemal Süreya.
Cemal Süreya sözüyle başlayıp, yine onun sözüyle bitirmek istiyorum bunu, bugünü.
26 Mart “Ölmeme Günü” Türk şiirinin en önemli isimlerinin ortaya çıkardıkları bir gün. Bunu yaparken farkında olup olmadıklarını düşünecek olursak, o da bilinmezler arasında kalanlardan olur, büyük ihtimalle.
Hikayesi ise şöyle;
Can Yücel, Edip Cansever, Turgut Uyar, Cemal Süreya, Tomris Uyar, Ömer Uluç gibi Türk şiiri için bir çok önemli isim daha…
Rumeli Hisarı’ndaki Avcı Lokantası’nda buluşuyorlar, sohbet güzel, rakı güzel, her şey çok güzel…
Sonra, bir kadın geliyor masaya (kadının tanıdık biri mi yoksa yabancı mı olduğu da bilinmezler arasında) ve rahatsızlığından söz ediyor. Vücudunda bulunan bir iğneden. İğnenin bulunamadığından ve kalbine saplanması halinde öleceğini anlatıyor. Bu konudaki devamlı endişesinden bahsediyor, yaşadığı “ölüm” korkusunu anlatıyor.
Kadın anlattıktan sonra, Turgut Uyar masaya bir şişe rakı istiyor. Masadaki tüm şairler bu şişeyi imzalıyor ve kadına veriyorlar.
“Bu şişeyi al, gelecek sene bugüne kadar sakla, 26 Mart’ta yine buluşup birlikte içeceğiz bu rakıyı.”
Yıllar geçiyor. Her 26 Mart’ta bir sene öncesindeki rakı şişesi geldikçe o gün artık “Ölmeme Günü” olarak geleneksel bir hal alıyor.
70’li yılların sonundan 1985’in 26 Mart’ı son olmak üzere her yıl “Ölmeme Günü” kutlanıyor.
Son “Ölmeme Günü” 26 Mart 1985 olarak kalıyor.
Çünkü 1985’in 22 Ağustos’unda Turgut Uyar ölüyor.
“Ölmeme Günü” şişesinin boynu bükük kalıyor. Turgut Uyar’sız “Ölmeme Günü” eski tadında olmuyor, artık ne rakı güzel, ne sohbet. Hepsi eksik, hepsi yarım…
…ve Turgut Uyar için Cemal Süreya şunu söylüyor;
“Öldüğü gün
hepimizi işten attılar.”
“Ölmeme Günü”müz kutlu olsun. Anılarını yaşatmak adına…
