Modern Kafalar Gazoz Kapağın Hikayeler
Benzer Yazılar
Allah bir daha bu millete İstiklal Marşı yazdırmasın!
Mehmet Akif ERSOY
23 Nisan 1920’de kurulan Türkiye Büyük Millet Meclisi ülkenin bağımsızlığının sembolü olarak bir milli marşın bestelenmesini için çalışmalara başladı. Milli Eğitim Bakanlığı (dönemin adıyla Maarif Vekaleti) tarafından yarışma düzenlenmesine karar verildi. Ülkenin bulunduğu zor şartlar, iletişimin zayıf olması ve savaşın devam etmesi nedeniyle yarışmaya yeteri ilgi gelmeyeceğinden korkmuşlardı. Yarışmaya toplam 724 adet şiir geldi. Hepsi tek tek incelendi fakat istenilen hissiyatı verebilecek bir şiir yoktu aralarında.
O dönemde Milli Eğitim Bakanı Hamdullah Suphi Bey Türkiye Büyük Millet Meclisinden izin alarak Mehmet Akif’in yarışmaya katılmasını istemek için izin istemiştir. Mehmet Akif ile iletişime geçerek yarışmaya katılmasını ve Milli bir şiir yazmasını isteyen Hamdullah Suphi Bey’e yarışmada maddi bir ödül bulunmasını uygun bulmadığı düşüncesi ile reddetmiştir. Dönemin Balıkesir Milletvekili Hasan Basri Çantay Mehmet Akif ile görüşerek kazandığı taktirde ödülün hayır kurumuna bağışlanması konusunda onu ikna etmiştir.
Mehmet Akif bunun üzerine savaşı, medeniyeti, inancı, geleceği, özgürlüğü ve kahramanlığı anlatan bir şiir yazmak için çalışmalara başlamıştı. Okuyanın içine işlemesi için çok titizlikle yazmaya koyuldu. Bağımsızlık ile başlayan 41 mısralık şiirini 48 saat içinde tamamlayarak Hamdullah Suphi’ye ulaştırdı. Yarışmaya katılan 7 şiir arasından büyük bir beğeni ile okunan şiir İstiklal Marşı’mızın şiiri olarak 12 Mart 1921’de kabul edildi.
Şiirin bestelenmesi için düzenlenmesi planlanan yarışma ülkenin bulunduğu zor durum ve savaş halin olması yüzünden 1924’e sarkan yarışma 24 müzisyenin katılımıyla gerçekleşir ve Ali Rıfat Çağatay tarafından hazırlanan beste İstiklal Marşı olarak kabul edilir. Yıl 1930 olduğunda dönemin Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası Şefi Osman Zeki Üngör’ün bestesi ile son halini alan İstiklal Marşı’mızın dokuz dörtlük ve bir beşlikten oluşan on kıtası :
Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak;
O benimdir, o benim milletimindir ancak.
Çatma, kurban olayım, çehreni ey nazlı hilal!
Kahraman ırkıma bir gül! Ne bu şiddet, bu celal?
Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helal…
Hakkıdır, hakk’a tapan, milletimin istiklal!
Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım.
Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım!
Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner, aşarım.
Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım.
Garbın afakını sarmışsa çelik zırhlı duvar,
Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var.
Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imanı boğar,
‘Medeniyet!’ dediğin tek dişi kalmış canavar?
Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma, sakın.
Siper et gövdeni, dursun bu hayasızca akın.
Doğacaktır sana va’dettigi günler hakk’ın…
Kim bilir, belki yarın, belki yarından da yakın.
Bastığın yerleri ‘toprak!’ diyerek geçme, tanı:
Düşün altında binlerce kefensiz yatanı.
Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır, atanı:
Verme, dünyaları alsan da, bu cennet vatanı.
Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?
Şuheda fışkıracak toprağı sıksan, şuheda!
Canı, cananı, bütün varımı alsın da hüda,
Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda.
Ruhumun senden, ilahi, şudur ancak emeli:
Değmesin mabedimin göğsüne namahrem eli.
Bu ezanlar-ki şahadetleri dinin temeli,
Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli.
O zaman vecd ile bin secde eder -varsa- taşım,
Her cerihamdan, ilahi, boşanıp kanlı yaşım,
Fışkırır ruh-i mücerred gibi yerden na’şım;
O zaman yükselerek arsa değer belki başım.
Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilal!
Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helal.
Ebediyen sana yok, ırkıma yok izmihlal:
Hakkıdır, hür yaşamış, bayrağımın hürriyet;
Hakkıdır, hakk’a tapan, milletimin istiklal!
Mehmet Akif Ersoy
