Siz sadece bakışlarla bile anlaşabildiğiniz dostunuzla, babasının tabutu başında hiç göz göze geldiniz mi ?
Ben geldim.
Kara deliğe düşmek gibi, yalnız başına etrafında hiç bir ışık görememek, kör olmak.
Hafıza defterime istemeye istemeye kazıdığım bu resimle nasıl yaşarım? Bir daha gülen gözlerini göremeyecek olmanın hüznü. Gülse de yalan olduğunu bilmenin katlanılamaz acısı.
“Lanet olsun böyle kadere!” diye iç geçirdim. İnsan en çok böyle zamanlarda inanır çünkü kadere.. Uçurumdan düşerken tutunacak dal arama isteği gibi, bir çeşit kaçış yolu…
Sonra gittiler…
Bir yere yetişmeye çalışır gibi…
Bir kez daha göz göze geldik…
Ben kaldım.
Ben hep kalırım.
İçimden konuşurum, dışa vurursam hıçkırıklarımla boğulurum. alsfeedback.com
O gözlerin karasında yok olurum. Umut ışığı yoktur.
Zamanla düzelir derler, yalan…
Yine aynı yerde, aynı bakışla kahrolurum…